به بهانه اهانت، باب نقد را نبندیم

این که اشتباه کسی را به او گوش زد کنی و به او بفهمانی که اطلاعات ورودی‌ات از جای اشتباهی است، اهانت و توهین نیست. اهانت و توهین معنای خودش را دارد، نخواهید که با برچسب زدن و قدسی کردن، باب نقد را ببندید.

باب نقد باز است، حال کسی که نقد می‌شود آخوند باشد یا آیت الله.

ما آن دستگاه قضایی که برای اهانت یقه چاک می‌دهد دوست داریم، البته اگر واقعا به دنبال مانع شدن اهانت به بزرگان باشد، نه بستن باب نقد و انتقاد و آزاداندیشی. جناب دستگاه، آیا اهانت به آیت الله مصباح و علامه حسن‌زاده، اهانت محسوب نمی‌شود، یا چون پشت آن‌ها هیاهوی ژورنالیست‌‌چی‌ها نیست، شما هم دست‌تان به کار نمی‌رود؟ و یا آنکه عواقب و سروصدای بعد از واقعه‌، مانع‌تان می‌شود؟

ضمیمه:

نوشته مهدی جمشیدی

یادداشت دوم مهدی جمشیدی

نظرات وبلاگم باز می‌شوند

مدتی بود که نظرات را خصوصی کرده بودم؛ البته قبل از آن برای زمان کوتاهی کلا نظرات را بسته بودم. به دو دلیل؛ اول اینکه نمی‌خواستم نظرات نوشته‌هایم را سمت و سو دهد و نوع نوشته‌هایی که نظرات بیشتری جلب می‌کنند رشد کنند و زیاد‌تر شوند. و دوم اینکه نمی‌خواستم احساس کنید که اگر خواندید حتما باید نظر بدهید.

گمان می‌کنم غایت این دو دلیل به سر آمده است و با وجود باز بودن نظرات به صورت عمومی، توان کنترل بر خود را داشته و نظرات سمت و سو به نوشته‌ها نخواهند داد و همچنین دوستان متوجه شدند که اجباری در نظر دادن نیست و مهم‌تر اینکه فرهنگ بلاگران آنقدر بالا رفته است که نظرات زیر یک پست را محل تبلیغ خود نکنند! لذا با توجه به این گمان نظرات دوباره باز می‌شوند و اگر توانستم خوب خودم را کنترل کنم، بخش لایک و دیس‌لایک پست‌ها را هم باز خواهم کرد.

یکی از ارکان وبلاگنویسی تعامل است و این تعامل در نظر دادن و پاسخ به نظرها شکل می‌گیرد و فهم مطالب وبلاگ‌ها را روان و تصحیح می‌کند و حتی برای نویسنده هم رشد دهنده است، نقد‌های مثبت و منفی بسیاری از زوایای مطلب را برای نویسنده باز می‌کند که اگر این نظرات نبود هرگز بحث روشن نمی‌شد. من به شخصه از این تجربیات بسیار داشته‌ام... چه بسیار نظراتی که باعث رشد من و نوشته‌ام بوده است. پس وبلاگنویسان را از نظرات‌ سازنده‌تان محروم نکنید.

فیلم «غلامرضا تختی»

به عنوان یک ایرانی از این پهلوان کشورم چیزی نمی‌دانستم. این شخصیت ظرفیت یک سریال را دارد. البته نمی‌دانم اطلاعات از زندگی ایشان در حد یک سریال وجود دارد یا نه؟ شاید شخصیت او هم مانند خودش مورد ظلم قرار گرفته است. واقعا چرا ما قدر و ارزش استوره ها و قهرمان‌هایمان را نمی‌دانیم؟ هالیوود از هیچ قهرمان می سازد. قهرمان‌هایی که نه تنها الگو جوانان خودشان می شود بلکه الگو تمامی جوانان این کره‌خاکی می شود.

این فیلم اگر حقیقت را هم نشان نداده باشد، ارزش دیدن دارد. چرا که ارزش‌های انسانیت را به نمایش گذاشته است. در انتهای فیلم راوی می گوید -نقل به مضمون- علت مرگ تختی مهم نیست، زندگی او و شخصیت او مهم است. اولا علت مرگ او مهم است. این به ما کمک می کند بهتر این شخصیت را بشناسیم. و ثانیا تنها به نمایش گذاشتن این شخصیت مهم نیست. بله نشان دادن شخصیت یک پهلوان مهم است ولی مهم تر از آن نشان دادن علت‌های شکل‌گیری این شخصیت است؛ که متاسفانه در فیلم به آن پرداخته نشده است. و این معمول فیلم‌هایی است که در وطن‌مان ساخته می‌شود؛ متاسفانه راه رشد و ساخته شدن این قهرمانان را به نمایش نمی‌گذارند.

هر چند نقدهای زیادی به این فیلم وارد کردند ولی من وقتی این فیلم را تماشا کردم، با خود گفتم تمام نقدها به کنار اما چرا علت شکل گیر این شخصیت را نشان نداده‌اند؟

زندانی‌ها

فیلم زندانی‌ها ده‌نمکی به فوق العادگی دیگر فیلم‌هایش نبود، امّا ارزش دیدن و وقت گذاشتن را داشت. می‌دانید وقتی ما ده‌نمکی را با سری اخراجی‌هایش که هنوز هم که هنوز است جذاب است می‌شناسیم، توقع بالاتری از او داریم.(هر چند که به اخراجی‌ها هم نقد‌هایی داریم).

درون‌مایه و تم فیلم زندانی‌ها خوب است مخصوصا که با نگاه طنز با آن برخورد شده است ولی توقع از ده‌نمکی بیشتر بود که چیز بهتری از آب دربیاورد ... البته این‌بار آقای ده‌نمکی به مفهومی روی آورده بود که کسی در سینما به آن نمی‌پردازد، به اعتقادات دینی و انتظار. و خوب طبیعی است که در جریان سینما هنوز در این زمینه تجربیات کم است و رشد کمی داریم و نمی‌شود توقع فیلمی آنچنان قوی داشت.

ولی از همه‌ی این‌ها گذشته در پایان احساس می‌کنم که این فیلم می‌تواند تاثیر گذار باشد و برای این ایّام نوروز که قرار است از خانه بیرون نرویم پیشنهاد می‌کنم که با خانواده بنشینید و تماشا کنید.