فانوس اندیشه

مدتی بود که نظرات را خصوصی کرده بودم؛ البته قبل از آن برای زمان کوتاهی کلا نظرات را بسته بودم. به دو دلیل؛ اول اینکه نمی‌خواستم نظرات نوشته‌هایم را سمت و سو دهد و نوع نوشته‌هایی که نظرات بیشتری جلب می‌کنند رشد کنند و زیاد‌تر شوند. و دوم اینکه نمی‌خواستم احساس کنید که اگر خواندید حتما باید نظر بدهید.

گمان می‌کنم غایت این دو دلیل به سر آمده است و با وجود باز بودن نظرات به صورت عمومی، توان کنترل بر خود را داشته و نظرات سمت و سو به نوشته‌ها نخواهند داد و همچنین دوستان متوجه شدند که اجباری در نظر دادن نیست و مهم‌تر اینکه فرهنگ بلاگران آنقدر بالا رفته است که نظرات زیر یک پست را محل تبلیغ خود نکنند! لذا با توجه به این گمان نظرات دوباره باز می‌شوند و اگر توانستم خوب خودم را کنترل کنم، بخش لایک و دیس‌لایک پست‌ها را هم باز خواهم کرد.

یکی از ارکان وبلاگنویسی تعامل است و این تعامل در نظر دادن و پاسخ به نظرها شکل می‌گیرد و فهم مطالب وبلاگ‌ها را روان و تصحیح می‌کند و حتی برای نویسنده هم رشد دهنده است، نقد‌های مثبت و منفی بسیاری از زوایای مطلب را برای نویسنده باز می‌کند که اگر این نظرات نبود هرگز بحث روشن نمی‌شد. من به شخصه از این تجربیات بسیار داشته‌ام... چه بسیار نظراتی که باعث رشد من و نوشته‌ام بوده است. پس وبلاگنویسان را از نظرات‌ سازنده‌تان محروم نکنید.