قبلا فکر می‌کردم بازیگران تبلیغات تلویزیونی، دانشجو‌های درس‌نخوانِ رشته بازیگری هستند که به خاطر نداشتن ویتامین پ (پول یا پارتی) نتوانستند بازیگر سریال و فیلم شوند لذا برای امرار معاش به بازی در پیام‌های بازرگانی روی آورده‌اند. امّا این هجوم بازیگران مشهور و به اصطلاح سلبریتی تصوراتم را بهم ریخت!
سلام حرفه و تخصص یه بازیگر ، بازیگریه برادر.
مثل یه صدا پیشه. صداپیشه ای که برای دوبله بهترین بازیگر های تاریخ سینما حرف زده و بعد میاد تبلیغ بانک فلان رو میکنه یا شامپوی فلان و ... اینها شغلشون اینه. صدا پیشگی.
خودم رو میگم من عکاسی خوندم و فیلمبرداری.
الان آتلیه دارم. شاید برای یه تحصیل کرده سینما، آتلیه داری اُفت باشه ولی شغل من اینه. چیزی که خوندم و بلدم رو ازش بهره ببرم.
بازیگر ها هم همینطور.
امین حیایی و سس فلان. آتیلا پسیانی و چای فلان. نیما فلاح و سحر ولدبیگی و روغن فلان. سروش جمشیدی و باقلا قاتوقش..بهنوش بختیاری و کفش فلان. پژمان جمشیدی و فرش فلانو .....
یک دستور العملی اواخر سال نود ، درست یکی دو سال بعد از اینکه رضا زاده برای یه املاک تبلیغات کرد و وزارت ارشاد حضور ستاره ها رو در تبلیغات ممنوع کرد، صادر شد که بخونید«به منظور ارتقای ظرفیت و بهبود سطح کیفی آگهی‌های بازرگانی، به اطلاع می‌رساند استفاده از تصاویر هنرمندان و بازیگران سریال‌ها و انیمیشن‌های ایرانی در تولید کالا‌ها و محصولات داخلی حسب نظر اداره کل بازرگانی بلامانع است»
یعنی اینکه فقط مواظب باشید یهو برا تبلیغ فلان صابون نیکول کیدمن رو بولدش نکنید یا مثلا رو بردپیت و تام کروز زوم نکنید. همین امین حیایی خودمون بسه.
چرا؟ چون همین عزیزان اعتراضی زده بودند که ما شغلمون اینه و برای کسب درآمد باید از پیشه ای که داریم بهره ببریم. من یه بازیگر حرفه ای هستم و حرفه ای هم یعنی اینکه فقط از این راه درآمد دارم و باید هر موقعیتی که هم پول خوب داره و هم موقعیت و شخصیت منو خدشه دار نمیکنه، برای کسب درآمد، بهره ببرم. اینا داشتن بلوا درست میکردن که وزارت ارشاد داره براشون حد و مرز تعیین میکنه که کجا بازی کنید کجا محروم هستید و کجا ممنوع التصویرید کجا بلامانع است بازیگریتون.........و..
و در نهایت اینکه حامد جان زندگی هزینه داره.
کاسه ای که من دستم گرفتم و کاسه ای که شما تو دستته شاید هم اندازه باشن و با چند ثانیه زیر باران رحمت خدا زود پر بشه و قانع بشیم. اما همین هنرمندانی که درآمد کلان دارن، به همون اندازه هم هزینه های کلان دارن و عادت کردن که کاسه های بزرگ در حد دیگ دستشون بگیرن و تا پر نشه، به رضایت نمیرسن.
اینها بدون اشاره به شخص خاصی، برای ریگلاژ آینه بغل ماشینشون، هم که شده باید برن یه تبلیغی بکنن و برگردن تا هزینه اون ریگلاژ در بیاد..... ریگلاژی که سه برابر کاسه ی من و شما هزینه میبره.
من به فدای شما.
ببینید شرکتهای تبلیغاتی که مسئول ساختِ یه آیتم تبلیغاتی هستن، طبق اساسنامه کانونهای تبلیغاتیِ زیرمجموعه وزارت فرهنگ و ارشاد موظف هستند قبل از تبلیغ هر کالایی، برای سلامت و صحتِ اون کالا، تجسس کنن. در غیر اینصورت، بخشی از مسئولیتِ دروغی که در ارائه ی کالای تقلبی و بنجل و یا هرچیز دیگه ای، که وجود داره، متوجه اون شرکت و یا کانون تبلیغاتی میشه. که مسئول رسیدگی به شکایات بدون دخل تصرف وزارت فرهنگ و ارشاد، قوه قضاییه است.
اما در عمل میبینیم که اینطور نیست. دستهایی در تبلیغاتِ تلویزیونی رو شده که بدون هیچ شاکی خصوصی ای به باد فراموشی رفتن و این ماجرا هم همچنان ادامه داره.
بازیگر بدبخت این وسط بیگناه ترین عنصرِ یه پروژه ی تبلیغاتیه
و اگر حضور این سلبریتی در تبلیغ یک محصول ساخت وطن باعث افزایش اعتبار و فروش آن محصول شود تکیف چیست؟!