امروز اربعین شهدای کربلاست، آن آزادگانی که در برابر دهر و ابرقدرتهای آن روز تسلیم نشدند، آزادانه زندگی کردند، و آزاد و پرافتخار به لقای پروردگار خود نایل آمدند.
در آن روزگار سلطهگران جبّار میخواستند همهی نفسها را در سینه خفهکنند، همهی آدمها را به زیر سلطهی خود به اسارت بکشند، و با پول و تهدید بهقتل و شکنجه، همه را وادار به سکوت و اطاعتکنند، آنجا حسین بن علی علیهما السلام وارث والای ولایت و نبوت، فرزند برومند علی و فاطمه علیهما السلام، رهبر انسانیت و تعیین کنندهی معیارهای خدایی در زمان خود، آزاد مردی که همهی دهر قادر نبود تا او را به زانو درآورد، مظهر ایمان و عرفان، سمبل شجاعت و فداکاری، نمایندهی خدا بر زمین، و سید و مقتدای تمام شهیدان علیه یزیدیان و سلطهطلبان قیام کرد؛ و همهی وجود خود و کسان خود را در راه خدا قربانی داد، و پرچم پرافتخار و خونین شهادت را بر قله ی بلند تکامل بشریت به اهتراز درآورد.
و آن را نشان هدایت انسانها در راه پرپیچ و خم تکامل قرار داد، تا هر کس که جویای حق و حقیقت و عدل و عدالت است، به این پرچم خونین چشم داشته باشد و راه را از بی راهه تشخیص دهد. (رقصی چنین میانه میدانم آرزوست / شهید چمران)
بیایید کمی فکر کنیم و با خود خلوت کنیم، بعد از گذشت ۱۴ قرن از به اهتراز در آمدن این پرچم و روشن شدن این راه چقدر در برابر ظلم جبّاران ایستادهایم؟